Ο Τόμας ήρθε στην Ελλάδα από τη Γερμανία με ένα πρόγραμμα εθελοντισμού και έγινε ανάδοχος κουταβιού. Καταθέτει την εμπειρία του από την ανατροφή του Μπάμπου της Σχολής Λάρα.
«Η πρώτη μου επαφή με τους σκύλους οδηγούς ήταν την περίοδο που εργαζόμουν εθελοντικά στο σχολείο τυφλών στη Θεσσαλονίκη (ΚΕΑΤ) το 2007. Εκεί είχα πάει με ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας. Στη Θεσσαλονίκη γνώρισα και την Ιωάννα- Μαρία Γκέρτσου, πρόεδρο της Σχολής Λάρα. Είχε μαζί της τον πρώτο σκύλο οδηγό της, τη Λάρα, και συμμετείχε σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα για την ΕΡΤ. Από τότε έγινα θερμός υποστηρικτής της Σχολής Λάρα και ήθελα να συμβάλλω κι εγώ στην επιτυχία της.
Έτσι, ξεκίνησα να συμμετέχω ως εθελοντής σε διάφορα events, να ασχολούμαι με τα κοινωνικά δίκτυα κ.ά. Όταν προέκυψε η ευκαιρία να γίνω ανάδοχος ενός κουταβιού που θα προοριζόταν για σκύλος οδηγός, είπα κατευθείαν “ναι”.
Ποτέ μου μέχρι τότε δεν είχα δικό μου σκύλο, όμως περιτριγυριζόμουν από σκύλους και ήθελα να μάθω να εκπαιδεύω σκύλους οδηγούς. Η αναδοχή του Μπάμπου ήταν για μένα μια δουλειά πλήρης απασχόλησης! Ήθελα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, να μάθω όσα περισσότερα γινόταν και γι’ αυτό επένδυσα 14 μήνες, 24/7.
Ο ανάδοχος κουταβιού πρέπει να θέτει τα όρια
Φυσικά, το να μεγαλώνεις ένα κουτάβι που προορίζεται για σκύλος οδηγός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ούτε είναι όλοι κατάλληλοι για ανάδοχοι. Πρέπει να θέσεις ένα όριο: να πεις ότι αυτός ο σκύλος δεν είναι κατοικίδιο και δεν είναι δικός μου. Το να προσφέρεις εθελοντικά είναι φιλοσοφία ζωής. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα σου ότι μετά από 14 μήνες περίπου θα τελειώσει η σχέση αυτή με τον σκύλο.
Η περηφάνια για τον σκύλο οδηγό
Σε αυτούς που θέλουν να γίνουν ανάδοχοι θα έλεγα να απολαύσουν το χρόνο με τον σκύλο. Να δημιουργήσουν ωραίες αναμνήσεις. Εξάλλου, αυτές κανείς δεν μπορεί να σου τις πάρει. Με τον Μπάμπου έζησα στιγμές που δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια. Γιατί πρέπει να το έχεις βιώσει, να έχεις δει τον σκύλο σου να αποφοιτά. Να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό στο οποίο εξελίσσεται. Εσύ, ο ανάδοχός του, διαπιστώνεις ότι η επιτυχία του ήταν εφικτή και χάρη σε εσένα. Πάντα, όμως, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι ο χρόνος σας είναι περιορισμένος και ότι μπορεί να μην ξαναδείς τον σκύλο. Εγώ βέβαια ήμουν τυχερός γιατί ο Μπάμπου είναι ακόμη στη ζωή μου. Έγινε ο τρίτος σκύλος οδηγός της Ιωάννας- Μαρίας Γκέρτσου, μετά τη Λάρα και τη Μέη και τους βλέπω.
Επομένως είναι χαρά μου που μπορώ να βλέπω την ανάπτυξή του: πώς από ένα γλυκό και μικροσκοπικό κουταβάκι, έγινε ένα μεγάλο και περήφανο λαμπραντόρ 32kg που δουλειά του είναι να κάνει ακόμα πιο εύκολη τη ζωή ενός τυφλού χειριστή.
Είμαι απίστευτα περήφανος για εκείνον και ξέρω ότι ο χρόνος που αφιέρωσα και η προσπάθεια που κατέβαλα άξιζαν!»
Οι σκύλοι οδηγοί, εκπαιδευόμενοι και εκπαιδευμένοι, πάνε παντού!
